Bronowice to południowo-wschodnia dzielnica Lublina, oddzielona od centrum Bystrzycą i Czerniejówką.

Teren wschodniego Lublina to dosyć monotonny krajobrazowo i raczej płaski teren Płaskowyżu Świdnickiego, wznoszący się łagodnie od dolin rzecznych ku wschodowi. Różnice wysokości wahają się tu od około 165 do nieco ponad 200 m.n.p.m.

Bronowice były założoną jeszcze w średniowieczu wsią, która została przyłączona do Lublina w 1916 roku i już wówczas miała, podobnie jak większość wschodnich dzielnic miasta, charakter przemysłowy. Rozwojowi gospodarczemu sprzyjało położenie przy linii kolejowej oddanej do użytku w 1877 roku.

Ulica Kalinowszyzna, dająca nazwę całej dzielnicy, to średniowieczny jeszcze szlak na Lwów - niegdyś tereny przez które biegnie, nosiły nazwę Lwowskie Przedmieście. Do Drugiej Wojny Światowej mieszkali tu głownie Żydzi (potocznie nazywali swoją dzielnicę "Wola"), ale ulica zaczyna się i kończy przy katolickich kościołach.

Wzgórze Czwartek to wzniesienie położone na północ od Wzgórza Zamkowego (po drugiej stronie doliny rzeczki Czechówki, na tym odcinku schowanej pod nawierzchnią trasy przelotowej Warszawa-Chełm).

Nazwa wzgórza pochodzi od dnia w jakim odbywały się tu jarmarki. Czwartek to najstarsza osada na terenie dzisiejszego Lublina, powstała najprawdopodobniej w VI wieku. Choć ma bardzo długą historię, ocalało tu niewiele zabytków - nieotoczony murami Czartek był często niszczony przez najeźdźców.

Kościół pobernardyński pod wezwaniem Nawrócenia św. Pawła w Lublinie znajduje się między ulicami Bernardyńską (na przeciw dawnego kościoła Bernardynek), Dolną Panny Marii i Placem Wolności. Murowaną świątynię wzniesiono w końcu XV wieku, a na początku następnego - klasztor.

Po przeciwnej stronie placu Katedralnego, ok 100 metrów od frontonu Katedry, po drugiej stronie ulicy Królewskiej (pod nr 9) stoi Kościół św. Piotra Apostoła. Dawniej kościół bernardynek, obecnie - jezuitów. Zbudowany został, razem z klasztorem, w stylu lubelskiego renesansu w połowie XVII wieku, po pożarze w 1768 odbudowany w stylu barokowym. Prezbiterium kościoła było zwrócone na wschód, a fasada - w stronę traktu zamojskiego (dzisiejsza ulica Bernardyńska), naprzeciw kościoła Bernardynów. Później fasada została zasłonięta kamienicami, a po wytyczeniu ulicy Kordy (dzisiejsza Królewska) okazało się, że kościół "stoi tyłem" do głównej ulicy. Po kasacji zakonu bernardynek w 1864 roku świątynię przejęli Jezuici.

Ulica Lubartowska prowadzi od Bramy Krakowskiej, wzdłuż dawnej linii murów Starego Miasta, na północ: najpierw w dół do doliny Czechówki i alei Tysiąclecia, a po jej minięciu pod górę, do rogatki lubartowskiej.

Kiedyś mieszkali przy tej ulicy bogatsi z Żydów - dziś to jedna z najbardziej zaniedbanych głównych ulic miasta.

Ponieważ Niemcy zniszczyli dzielnicę żydowską, a komunistyczne władze na jej  gruzach  postanowili zbudować nowe ulice i place (Plac Zebrań Ludowych, dzisiejszy Plac Zamkowy na miejscu ul. Szerokiej), zabytków żydowskich ocalało niewiele - przede wszystkim przy ulicy Lubartowskiej, której zabudowa ocalała z wojennej i powojennej  zawieruchy.

Archikatedra Lubelska

Archikatedra pod wezwaniem świętych Jana Chrzciciela i Jana Ewangelisty to największy kościół Lublina. Świątynia zbudowana została tuż za ówczesnymi murami miejskimi w latach 1586-1604, w momencie rozpoczęcia budowy był to pierwszy kościół barokowy w Polsce. Budynek zaprojektowali architekci jezuiccy: Giovannii Maria Barnardoni i Giuseppe Brizio. Kościół jest jednonawowy, w typie bazyliki (co oznacza, że nawa jest wyższa od szeregu kaplic przynawowych).

Poza traktem królewskim leży uroczy zakątek starówki, w którym zgrupowały się zabytki i kilka innych, ciekawych obiektów.

Z Rynku w stronę zamku (grodu) prowadzi ulica Grodzka, nie zmieniająca przebiegu ani nazwy od średniowiecza.

Kaplica Trójcy Świętej (lub inaczej kaplica zamkowa) to budowla pochodząca najprawdopodobniej z początków XV wieku, zbudowana w stylu gotyckim na polecenie Władysława Jagiełły w roku 1407. Nie była to pierwsza świątynia na zamku: powstała w miejsce wcześniejszej o około sto lat, być może drewnianej, budowli. Możliwe też, że ta murowana kaplica św. Trójcy jest tożsama z tą XIV wieczną, znaną ze źródeł pisanych, i została ufundowana przez Kazimierza Wielkiego, lub nawet pochodzi z okresu wcześniejszego.